'It sounds awkard, but it's really fun'

Vandaag is de laatste etappe van onze stage aan de ‘Universidade Federal de Viçosa’ begonnen. We hebben allebei nog 6 weken de tijd om experimenten af te ronden, data te verwerken en een fatsoenlijk verslag richting Leeuwarden te sturen. Ondanks het alweer 108 dagen geleden is dat we voor het eerste voet in Vicosa zette, ontdekken we nog steeds nieuwe dingen in dit stadje.
Zo zijn we laatste naar het optreden geweest van de band van een van de ‘ambassadeurs’ (studenten die je op weg helpen in de eerste weken), om tot onze verbazing te ontdekken dat er weldegelijk sfeervolle bars in Vicosa zijn, gewoon bij ons om de hoek. Ook zijn we voor het eerst op donderdag (ook hier de studentenavond) naar Bar Leao geweest. Een bar waar geen muziek wordt gedraaid en zich grotendeels buiten op straat afspeelt. In de 'intoweek' werd deze bar al genoemd in een presentatie over Vicosa, waarbij Pedro (een van de ambassadeurs) deze bar uitgelegde met de zin 'It sounds awkward, but it's really fun'.

Ook vond op 12 mei een Cultural fair plaats op ‘Coluni’ (de middelbare school die op de campus is gevestigd) en natuurlijk kon Nederland niet ontbreken. Gekleed in een oranje voetbal shirt (die we tot onze schaamte van Braziliaanse mede studenten moesten lenen) en bepakt met foto’s en grote schaal boterhamworst met augurk gingen we naar de (in de ranking) beste middelbare school van Brazilië. Eenmaal aangekomen in de school werden we overweldigd door enorme interesse van de leerlingen. Met 30 man tegelijk kwamen ze op ons afgestormd om op een Engels niveau waar menig universiteitsstudent in Brazilië een voorbeeld aan kan nemen, vragen te stellen die we zelf nooit bedacht zouden hebben op ons 14de. Of nu. ‘Is your king from Spain, because in your national anthem you say you honor the king of Spain?’

Ook hebben we afgelopen week de laatste trip gemaakt voordat we Viçosa gaan verlaten. En niet zomaar een trip, DE trip. De trip waarvan we rond mei 2014 al hadden besloten dat hij gemaakt moest worden: Amazone. Een jaar later was het eindelijk zover, we zaten in het vliegtuig naar Manaus. Manaus is een stad met zo’n 2 miljoen inwoners die midden in het Amazone gebied gevestigd ligt. Dat het zuiden van Brazilië qua steden veel ontwikkelder is dan de rest van het land zagen we al toen we in april Cuiaba bezochten, en dat werd nu nog eens bevestig. Toen we zondag enthousiast besloten de stad te verkennen, werden even uit onze ‘Brazilaanse happy bubble’ getrokken door de realiteit van een gemiddelde Braziliaanse stad. Open riolering, stank, veel afval op straat, nog meer afval in de rivier en meer graffiti dan op een gemiddelde skatebaan. Het was ook toen dat we besloten om maandag al de jungle in te gaan, i.p.v. dinsdag. Wel boekte we nog een ‘citytour’ voor de laatste dag, omdat we gehoord hadden dat Manaus nog wel degelijk pronkstukken uit de koloniale tijd had.

Op maandagochtend vertrokken we, samen met 5 anderen, vol goede moed richting het tropische regenwoud. Onderweg kwamen we nog langs de meeting of the waters, dit is de samenvloeiing van de donker gekleurde Rio Negro rivier en de zandkleurige Amazone rivier. Door een verschil in dichtheid, temperatuur en stroomsnelheid van het water mengen deze beide rivieren niet over een lengte van 6 kilometer. Erg bijzonder om te zien.

Na nog eens een reis van 4 uur, na een bus, vliegtuig, auto, boot, auto en nog eens een boot, kwamen we eindelijk aan bij onze lodge midden in de Amazone, waar een heerlijke lunch op ons stond te wachten. Nadat we onze spullen hadden gedropt, gingen we al meteen de rivier op, want Piranha vissen stond op de planning. Onderweg klom onze gids nog even in de boom om een Luiaard op de foto te zetten, erg gewaagd. Het vissen was geen succes, tot grote vreugde van ons, dus keerden we na een prachtige zonsondergang weer terug naar de lodge. Na het avondeten gingen we op kaaiman jacht. Dat onze gids een waaghals is, werd nu helemaal bevestigd, zonder aarzelen viste hij de ene naar de andere Kaaiman uit het water. Erg indrukwekkende dieren, bijna net zo indrukwekkend als de sterrenhemel, waar we meer oog voor hadden.
Na een nacht vol regen, keiharde donder en bliksem, gingen we een “native family” bezoeken. In het begin waren we hier heel sceptisch over, vooral omdat we geschminkte gezichten en traditionele kledij verwachtten, het was waarschijnlijk toch allemaal toneel. Maar tegen alle verwachtingen in kwamen we terecht op een boerderij, waar ze allerlei soorten fruit en cassave verbouwden. Geen toneel en geen traditionele kledij, maar gewoon een korte broek met Havaianas, gelukkig. Het huisdier van de familie, met 14 kinderen, was een Anaconda van 4 meter. Erg indrukwekkend om zo’n groot beest te zien.

In de middag vetrokken we naar het regenwoud, om er een nachtje te slapen. Onze gids had besloten om terug te keren naar Manaus, dus moesten we het doen met de ‘’little and chubby” (zoals onze gids hem beschreef) zoon van de eigenaar van de lodge, Kaká. Hij bleek een echte liefhebber van de natuur, die ons interessante weetjes over het regenwoud wist te vertellen. Ook kon hij fantastisch koken op houtvuur, beste kip ever. In de lodge vielen het aantal muggen nog wel mee, maar in de jungle stikte het van de insecten. De klamboe om onze hangmatten en de insectenspray konden dan ook niet voorkomen dat we de volgende ochtend compleet lek geprikt wakker werden. Na een flinke ochtendwandeling, was het alweer tijd om de jungle te verlaten, om na de lunch te gaan kanoën en heerlijk te zwemmen in de Amazone rivier. Ook deden we nog een poging tot Piranha’s vangen, dit keer met meer geluk, we vingen er 1tje. In de avond wou Kaká ook zijn talenten voor het vangen van Kaaimannen laten zien, maar op dit vlak moest hij wel toegeven op onze vorige gids.

De volgende dag ging om 5 uur onze wekker om de zonsopkomst te bewonderen, het was adembenemend. Na het epische ontbijt, gingen we nog een schooltje en een rubberboom plantage bekijken. Het schooltje bood kinderen onderwijs tot en met de middelbare school, waar de jongste basisschool kinderen in de ochtenden les kregen en de ouderen ’s middags. De middelbare school kinderen kregen in de avonduren les. Zonder overheidsgeld was het voor al de kinderen niet mogelijk geweest om naar school te gaan, omdat ze erg afgelegen wonen. Kaká was overigens ook erg trots op het feit dat hij de middelbare school had afgemaakt, ambities om verder te studeren had hij niet.

De rubberboom plantage bestond uit verschillende rubberbomen, waarvan het sap werd afgetapt. Dit sap werd opgevangen in een bekertje en verwarmd waardoor er rubber ontstaat. Tijdens de wandeling door de plantage, moest Robbin nog even Hannah haar leven redden door een giftige spin uit haar haar te vissen. Hierna waren we wel klaar met de jungle en vertrokken we naar de lodge voor de Lunch.

Na de lunch was het alweer tijd om naar Manaus te vertrekken.

Op vrijdag bleek tot ons genoegen dat er inderdaad nog wat pronkstukken te bewonderen waren. Met het opera theater als hoogtepunt, waren er hier en daar nog mooie gebouwen uit de koloniale tijd te vinden. Helaas vallen deze een beetje weg door het matige onderhoud. De dag werd afsloten met een groot bord spareribs in een sportcafé, om vervolgens rond een uur of 10 s ’avonds weer richting het vliegveld te vertrekken. De terugreis ging aanzienlijk sneller als de heenreis, omdat de Braziliaanse reispillen die we gekocht hadden tevens narcose tabletten bleken te zijn.

Al met al was de Amazone een hele indrukwekkende ervaring en heeft het ons hele jaar voorpret niet teleurgesteld. De komende 6 weken gaan we hard aan de bak om naast mooie herinneringen ook 28 studiepunten mee naar huis te nemen, we houden jullie op hoogte!

Liefs uit Brazilië,

Robbin & Hannah