"Life begins at the end of your confort zone!"
Door: Hannah&Robbin
Blijf op de hoogte en volg Hannah en Robbin
21 Juli 2015 | Brazilië, Rio de Janeiro
We zijn weer terug waar het allemaal begon, in Rio de Janeiro. We zitten in de gemeenschappelijke kamer van het hostel en vanavond om 21:55 gaan de ‘wheels up’ en komen we weer richting ons kikkerlandje. De laatste weken in Viçosa zijn erg snel gegaan. We moesten allebei nog even flink aanzetten aan het einde om verslagen en experimenten af te ronden, maar we kijken tevreden terug op onze stage periode. Ook waren de laatste weken een gevuld met veel ‘laatste keren’ en meerdere laatste avonden. Laatste feestje in Multishow (de locatie waar alle grote feesten plaats vonden), laatste zaterdag avond, laatste lunch op de universiteit, laatste avond in Viçosa en gisteren de laatste avond in Brazilië.
Gelukkig hadden we nog twee weken de tijd om bij te komen van onze stage, tijd om te reizen en wel naar het Noordoosten! We begonnen onze reis in Fortaleza, een stad waar we ons niet echt prettig voelden. Verder dan het prachtige strand zijn we dan ook niet geweest. Op dat zelfde strand was op zondagavond een groot Forró festival. We hebben heerlijk met onze voetjes in het zand en een biertje in de hand onze heupen los gegooid. Na twee dagen vertrokken we met de bus naar Paracuru, een klein dorpje die wordt overspoelt door kitesurfers van over de hele wereld. We verbleven in een prachtige Pousada, met zwembad en fantastisch ontbijt (onze favoriete maaltijd van de dag). Na twee dagen heerlijk aan het strand te hebben gelegen besloten we om verder te trekken naar Jericoacoara. Dit bleek makkelijker gezegd dan gedaan, er is namelijk geen busverbinding tussen Paracuru en Jericoacoara. Om er te kunnen komen moet je eerst weer terug naar Fortaleza (3 uur) en eenmaal aangekomen in Fortaleza moet je een acht uur lange busreis maken naar Jeri. Gelukkig was een taxichauffeur bereid om ons erheen te rijden, waardoor we in plaats van één uur ’s nachts al om vier uur ’s middags aan kwamen waardoor we nog een prachtige zonsondergang konden meepakken. Jericoacoara is een prachtig pittoresk dorpje, dat alleen te bereiken is met een 4x4 vanwege het ontbreken van verharde wegen. De zandwegetjes zorgen wel voor heel veel sfeer, de stranden, zonsondergangen en the paradise lake zijn allemaal even mooi en je begrijpt al dat we niet veel meer hebben gedaan dan aan het strand liggen en in de avond lekker Caipirinha’s drinken op het strand. We hebben ons ook nog gewaagd aan twee uurtjes surf les en tot onze grote verbazing konden we al na drie golven staan op ons surfbord, dit kwam mede doordat de golven niet hoger dan een halve meter waren, perfect voor beginners!
Na drie dagen Jericoacoara hebben we de bus genomen naar Parnaíba. Natuurlijk was er geen rechtstreekse, we moesten eerst naar Camocim, vanuit daar ging er een bus naar Parnaíba. Helaas zat deze bus (één bus per dag) vol, waardoor we genoodzaakt werden om alweer in een taxi te stappen. Parnaíba staat bekend om de rivierdelta, met prachtige natuur die we hebben bekeken vanuit een boot. Na twee dagen was het wel weer mooi geweest en zijn we doorgereisd naar Barreirinhas. Deze reis was al een ervaring op zich, we namen eerst een bus naar Tutóia en vanuit daar moesten we wederom in een propvolle 4x4 die ons naar bestemming bracht. De reis in deze 4x4 duurde 4 uur en we gingen heuvel op en heuvel af. Vanuit onze Pousada in Barreirinhas boekten we en tour voor de volgende dag naar Lençóis Maranhenses. Lençóis staat bekend om haar duinlandschap met daartussen helder blauwe meren, een adembenemend gebied en zeker een bezoek waard! De volgende dag was het helaas alweer tijd om naar São Luís te vertrekken, waar we in een heerlijk hotel verbleven met zwembad en uitzicht op zee! São Luís zelf voelde heel onveilig en we hebben ook maar heel even in de historische binnenstad rond gelopen, om onze tijd te doden (onze vlucht naar Rio ging om 4:00 uur ’s nachts) hebben we een filmpje meegepakt en rond gehangen in een luxe winkelcentrum.
Het noordoosten heeft ons zeker verbaasd, prachtige stranden en mooie natuur. Maar ook een stuk armoediger dan hier in het zuiden. Het heeft wel onze ogen geopend, want tot zover hadden we een primitieve levensstijl als deze nog niet aangetroffen in Brazilië. Vooral het feit dat mensen woonden in kleine hutjes van palmbladeren vonden we vrij indrukwekkend.
De laatste 3 dagen in Rio hebben we het allerlaatste punt van onze ‘to-do-list’ kunnen afstrepen: een voetbal wedstrijd in Brazilië bezoeken. Zondag middag zijn we op goed geluk in de metro gestapt naar het Maracanã stadion (die van de WK finale) in de hoop nog een kaartje voor het voetbal te kunnen bemachtigen. Dit bleek allemaal geen probleem te zijn, we vielen met onze neus in de boter gezien er die dag een echte derby tussen 2 teams uit Rio op het programma stond en als kers op de taart werd voetbal legende Ronaldinho geëerd. Naast een to-do-list was er ook een flinke boodschappenlijst om af te werken en dus hebben we gister de hele dag door de stad gestruind om de laatste dingetjes te kopen. Onze pronkstuk is een heel mooi doek waar de stad Rio is afgebeeld zoals wij hem kennen: levendig en kleurrijk. Ons oog was hier in februari al op gevallen, maar besloten dat het beter was om te wachten tot het einde.
Afgelopen half jaar is een veelbewogen tijd geweest. We hebben nieuwe vriendschappen gesloten, veel gereisd, gestudeerd in een andere cultuur en thuis gevonden 10.000 kilometer ten zuiden van onze vertrouwde omgeving. We hebben de cliché slogan ‘live begins at the end of your comfortzone’ vaak voor de grap geroepen om de spanning te verlichten als we plankenkoorts hadden om nieuwe dingen te gaan doen. Maar een cliché zou geen cliché zijn als er geen kern van waarheid in zit. We zijn heel blij dat we de keuze hebben gemaakt onszelf in het diepe te gooien en 5 maanden ver van huis en haard te gaan studeren. We hadden allebei wel langer kunnen blijven, maar thuiskomen is natuurlijk altijd fijn. En 1 ding weten we zeker: we komen zeker terug naar Brazilië!
We willen graag iedereen bedanken die onze blogs gelezen hebben, het was erg fijn om te merken dat de mensen thuis met ons meeleefden!
Veel liefs uit Brazilië!
Hannah & Robbin
Gelukkig hadden we nog twee weken de tijd om bij te komen van onze stage, tijd om te reizen en wel naar het Noordoosten! We begonnen onze reis in Fortaleza, een stad waar we ons niet echt prettig voelden. Verder dan het prachtige strand zijn we dan ook niet geweest. Op dat zelfde strand was op zondagavond een groot Forró festival. We hebben heerlijk met onze voetjes in het zand en een biertje in de hand onze heupen los gegooid. Na twee dagen vertrokken we met de bus naar Paracuru, een klein dorpje die wordt overspoelt door kitesurfers van over de hele wereld. We verbleven in een prachtige Pousada, met zwembad en fantastisch ontbijt (onze favoriete maaltijd van de dag). Na twee dagen heerlijk aan het strand te hebben gelegen besloten we om verder te trekken naar Jericoacoara. Dit bleek makkelijker gezegd dan gedaan, er is namelijk geen busverbinding tussen Paracuru en Jericoacoara. Om er te kunnen komen moet je eerst weer terug naar Fortaleza (3 uur) en eenmaal aangekomen in Fortaleza moet je een acht uur lange busreis maken naar Jeri. Gelukkig was een taxichauffeur bereid om ons erheen te rijden, waardoor we in plaats van één uur ’s nachts al om vier uur ’s middags aan kwamen waardoor we nog een prachtige zonsondergang konden meepakken. Jericoacoara is een prachtig pittoresk dorpje, dat alleen te bereiken is met een 4x4 vanwege het ontbreken van verharde wegen. De zandwegetjes zorgen wel voor heel veel sfeer, de stranden, zonsondergangen en the paradise lake zijn allemaal even mooi en je begrijpt al dat we niet veel meer hebben gedaan dan aan het strand liggen en in de avond lekker Caipirinha’s drinken op het strand. We hebben ons ook nog gewaagd aan twee uurtjes surf les en tot onze grote verbazing konden we al na drie golven staan op ons surfbord, dit kwam mede doordat de golven niet hoger dan een halve meter waren, perfect voor beginners!
Na drie dagen Jericoacoara hebben we de bus genomen naar Parnaíba. Natuurlijk was er geen rechtstreekse, we moesten eerst naar Camocim, vanuit daar ging er een bus naar Parnaíba. Helaas zat deze bus (één bus per dag) vol, waardoor we genoodzaakt werden om alweer in een taxi te stappen. Parnaíba staat bekend om de rivierdelta, met prachtige natuur die we hebben bekeken vanuit een boot. Na twee dagen was het wel weer mooi geweest en zijn we doorgereisd naar Barreirinhas. Deze reis was al een ervaring op zich, we namen eerst een bus naar Tutóia en vanuit daar moesten we wederom in een propvolle 4x4 die ons naar bestemming bracht. De reis in deze 4x4 duurde 4 uur en we gingen heuvel op en heuvel af. Vanuit onze Pousada in Barreirinhas boekten we en tour voor de volgende dag naar Lençóis Maranhenses. Lençóis staat bekend om haar duinlandschap met daartussen helder blauwe meren, een adembenemend gebied en zeker een bezoek waard! De volgende dag was het helaas alweer tijd om naar São Luís te vertrekken, waar we in een heerlijk hotel verbleven met zwembad en uitzicht op zee! São Luís zelf voelde heel onveilig en we hebben ook maar heel even in de historische binnenstad rond gelopen, om onze tijd te doden (onze vlucht naar Rio ging om 4:00 uur ’s nachts) hebben we een filmpje meegepakt en rond gehangen in een luxe winkelcentrum.
Het noordoosten heeft ons zeker verbaasd, prachtige stranden en mooie natuur. Maar ook een stuk armoediger dan hier in het zuiden. Het heeft wel onze ogen geopend, want tot zover hadden we een primitieve levensstijl als deze nog niet aangetroffen in Brazilië. Vooral het feit dat mensen woonden in kleine hutjes van palmbladeren vonden we vrij indrukwekkend.
De laatste 3 dagen in Rio hebben we het allerlaatste punt van onze ‘to-do-list’ kunnen afstrepen: een voetbal wedstrijd in Brazilië bezoeken. Zondag middag zijn we op goed geluk in de metro gestapt naar het Maracanã stadion (die van de WK finale) in de hoop nog een kaartje voor het voetbal te kunnen bemachtigen. Dit bleek allemaal geen probleem te zijn, we vielen met onze neus in de boter gezien er die dag een echte derby tussen 2 teams uit Rio op het programma stond en als kers op de taart werd voetbal legende Ronaldinho geëerd. Naast een to-do-list was er ook een flinke boodschappenlijst om af te werken en dus hebben we gister de hele dag door de stad gestruind om de laatste dingetjes te kopen. Onze pronkstuk is een heel mooi doek waar de stad Rio is afgebeeld zoals wij hem kennen: levendig en kleurrijk. Ons oog was hier in februari al op gevallen, maar besloten dat het beter was om te wachten tot het einde.
Afgelopen half jaar is een veelbewogen tijd geweest. We hebben nieuwe vriendschappen gesloten, veel gereisd, gestudeerd in een andere cultuur en thuis gevonden 10.000 kilometer ten zuiden van onze vertrouwde omgeving. We hebben de cliché slogan ‘live begins at the end of your comfortzone’ vaak voor de grap geroepen om de spanning te verlichten als we plankenkoorts hadden om nieuwe dingen te gaan doen. Maar een cliché zou geen cliché zijn als er geen kern van waarheid in zit. We zijn heel blij dat we de keuze hebben gemaakt onszelf in het diepe te gooien en 5 maanden ver van huis en haard te gaan studeren. We hadden allebei wel langer kunnen blijven, maar thuiskomen is natuurlijk altijd fijn. En 1 ding weten we zeker: we komen zeker terug naar Brazilië!
We willen graag iedereen bedanken die onze blogs gelezen hebben, het was erg fijn om te merken dat de mensen thuis met ons meeleefden!
Veel liefs uit Brazilië!
Hannah & Robbin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
