“Now is no time for hunting, is time for relaxing’

Het is alweer een poosje terug dat we onze vorige blog schreven. Met gebrek aan materie om over te schrijven heeft dit gelukkig niks te maken, tussen de tripjes en de dagelijkse routine door glipt de tijd ons door de vingers..

In Viçosa is het inmiddels ‘winter’ geworden en een van de eerste dingen die ons opvielen is dat Brazilianen de jaargetijden erg serieus nemen. Het is winter en dus draag je een jeans, een hoodie en soms zelfs een extra jasje. Dat het op sommige dagen nog gewoon 28 graden en zonnig is heeft hier verder geen invloed op, winter is winter. Ook hebben we ons eerste thema feestje meegemaakt waar de Brazilianen daadwerkelijk allemaal in thema kwamen opdragen. Of dit ermee te maken had dat de Braziliaanse meisjes het thema ‘pyjama party’ als een kans zagen om nóg minder kleren te dragen durven we niet te zeggen..

Een andere primeur is dat we ons eerste binnenlandse vlucht in Brazilië hebben gemaakt. De reis ging dit keer naar de Pantanal, wat vrij vertaald ‘drasland’ betekent en het is het grootste moeras ter wereld. Voor de mensen die nu denken aan een grote modderpoel: de Pantanal is staat op de wereld erfgoedlijst voor natuur en er wordt vermoed dat de Pantanal het dichtste flora- en fauna-ecosysteem ter wereld heeft. Voor ons was het rede genoeg om in het vliegtuig richting Cuiaba te stappen, de op één na heetste stad van Brazilië (klimatologisch gezien). In het hostel werden we ontvangen door de goedlachse eigenaar Joël die alle talen leek te spreken, van Nederlands tot het Catalaanse dialect uit de streek waar ons vriendinnetje Silvia vandaan komt.

De volgende dag was het tijd om daadwerkelijk richting de Pantanal te vertrekken. Onze gids moest ons melden dat het nog zeker 3 uur rijden was naar de poort van de ‘Transpantanal highway’. Een weg van 149 km die dwars door de Pantanal loopt en ondanks de naam niet meer is dan een hobbelige zandweg. De gids beloofde ons dat we vanaf de poort dieren zouden gaan zien en hij had geen woord te veel gezegd, direct bij de ‘ingang’ van de Pantanal zagen we onze eerste kaaiman, een soort kleine krokodil die meestal zo’n 2 meter lang wordt. Eén keer zijn we wel erg dicht bij een kaaiman geweest, die ons de weg versperde toen we naar de pousada liepen. Hij lag zich lekker op te warmen in de zon met z’n bek wijd open. We ontdekten hem pas erg laat en stonden meteen verstijft toen we hem zagen. Doordat hij wel érg stil lag en Rachel en Robbin vanaf twintig meter verder op erg moesten lachen twijfelde we even aan de echtheid van deze kaaiman, maar die bevestigde dit zelf door plots zijn grote fel gele ogen te open. De gids, die nog veel verder voorop lag, zij achteraf heel luchtig ‘No worry, now is no time for hunting, is time for relaxing’. Op facebook is deze foto te vinden onder de quote ‘is it even real’?

We hadden een tour geboekt van 3 dagen en 2 nachten, waarbij we op twee verschillende locaties zouden slapen. Per boot, te voet, in de safari auto en zelf te paard hebben de Pantanal verkent. Dat ‘drasland’ een passende naam is was meteen zichtbaar, het natuurgebied zijn grote uitgestrekte landschappen van bomen en hoog gras, allemaal onder zo’n 50 cm water. We hebben veel kaaimannen gezien en een groot assortiment aan vogels, waaronder papagaaien, een paar toekans ze zelf een paar Jabiru’s. Dit zijn grote vogels de kleuren zwart, rood en wit die het symbool van de Pantanal zijn.

Na de 3 dagen van veel prachtige landschappen, mooie dieren en véél muggen was het tijd om terug te keren naar Cuiaba. Dit keer reden we door de binnen stad heen. We wisten wel dat het zuiden van Brazilië het rijkere deel was, maar dat nu werd dat ons ook echt duidelijk. Cuiaba ligt in een uithoek van Brazilië en ligt nergens dichtbij, behalve Bolivia. Het is een rommelige, matige onderhouden stad wat er naast het uit de kluiten gewassen splinternieuwe WK stadion er wat treurig bij ligt. Desondanks weten ze daar wel een feestje is. De laatste avond zijn we naar een ‘countryclub’ geweest en hebben tot in de late uurtjes gedanst..
Op 1 mei hebben alle studenten van de universiteit vrij, en konden wij het niet laten om er weer op uit te trekken. Het werd Rio de Janeiro; zon zee strand en een fantastisch uitgaansleven, wat wil een mens nog meer. Bovendien konden we nu eens ervaren hoe het eraan toe ging in de stad wanneer het niet was overspoeld met hordes dronken, carnaval vierende toeristen.

Viçosa ligt in de staat Minas Gerais, Minas staat bekend om zijn “Oceaan van heuvels”. Dit levert prachtige uitzichten op, maar een groot nadeel is dat er geen snelwegen zijn. We moeten het doen met kronkelige paden die op en af gaan, waardoor een busrit voelt alsof je in een achtbaan bent beland. De 350 kilometer die je moet afleggen om naar Rio de Janeiro te gaan duurt dan ook al snel 6 uur. We besloten om de nachtbus te nemen, zodat we op vrijdag in alle vroegte al in Rio waren en onze tijd optimaal konden benutten.

Deze keer verbleven we in de wijk Lapa. Overdag is Lapa een slonzige wijk, maar ’s avonds is het een drukte van jewelste in de vele gezellig barretjes en nachtclubs, waar heerlijke Braziliaanse ritmes uit de luidsprekers klinken. We verbleven in een heerlijk hostel, waar het ontbijt tot elf was en je pas om 1 uur hoefde uit te checken. De eigenaar van het hostel, Felipe a.k.a. The Captian (hij droeg ook werkelijk altijd kapiteinskledij), was heerlijk relaxt en maakt altijd even een praatje met je. Elke dag om 19.00 uur is het happy hour, dan kun je twee Caipirinha’s voor R$ 6 (dat is minder dan € 2,-) bestellen en om vervolgens rond een uur of 11, met de rest van het hostel, het nachtleven van Lapa in te duiken.

Behalve uitgaan, aan het strand liggen en shoppen hebben we ook nog de Trilha Do Morro Dois Irmãos beklommen. Een berg die midden in Rio ligt, met een uitzicht mooier dan op de Corcovado of Pão de Açúcar. We kozen ervoor om een Motortaxi te nemen, echt geweldig om achterop een motor door Rio te sjezen, die ons afzette aan het begin van de beklimming. De beklimming was trouwens behoorlijk pittig, vooral de afdaling… Na een dik uur bereikten we eindelijke de top met het adembenemende uitzicht. Van zo’n flinke inspanning krijg je natuurlijk behoorlijke honger en we besloten om een broodje te kopen en deze te nuttigen in het Parque Lage dat Enrique Lage in 1920 heeft laten ontwerpen voor zijn vrouw. Het is echt een prachtig park waar je de drukte van de stad even kan ontvluchten.

Een grote wens van ons was om de Escadaria Selarón, beter bekend als de Lapa stairs, te beklimmen. De trappen zijn door de Chileense kunstenaar Jorge Selarón bedekt met gekleurde tegels in Braziliaanse kleuren, afgewisseld met tegeltjes uit alle uithoeken van de wereld. Nederland was rijk vertegenwoordigd, met spreuken als: “Werk om te leven, leef niet om te werken” en Delfst blauwe tegels konden natuurlijk ook niet ontbreken.

Ja Rio, je bent onze grote liefde, gelukkig hoefden we nog geen afscheid te nemen. We gaan weer terug aan het einde van ons Brazilië avontuur, dan kunnen we nog één keer van de prachtige stad genieten.

Over twee weken vliegen we naar Manaus, om de Amazone te verkennen. We houden jullie op de hoogte.

Dikke kus vanuit Brazilië,

Hannah & Robbin